Yevgeniy 1964-yil 2-oktabrda Leningradda tug‘ilgan. “Men katta oilada o‘sib chiqqanman... Biz stolga yig‘ilganimizda, stol bir necha o‘n metrlik bo‘lardi. Boshida bobom va buvim o‘tirardi. Katta oilaning a’zosi bo‘lishni his qilish juda yoqimli edi”, – deb eslaydi Yevgeniy. Kichik Jhenya dengizchi bo‘lishni orzu qilgan, 4-sinfdan boshlab sport kurashi bilan shug‘ullanib, hatto besh marta Leningrad chempioni bo‘lgan. Ammo maktabni tugatgandan so‘ng aktyorlikka borishga qaror qilib, LGITMiKning dramatik san’at fakulteti aktyorlik bo‘limiga o‘qishga kirdi. Biroq, faqat bir yil o‘qiy oldi – birinchi kurs talabasi sovet armiyasiga chaqirildi. Yevgeniy Turkiston harbiy okrugida xizmat qilgan, keyin esa, aktyor bo‘lishi mumkin bo‘lmagan odamni, urush harakatlarining markaziga – Afg‘onistonga yuborishdi. Joyning bunchalik keskin o‘zgarishi yosh yigitning hissiy holatiga ta’sir ko‘rsatmasligi mumkin emas edi. “Bu dahshat edi! – deb eslaydi Sidikhin. – Men bunday narsaning mumkinligini tasavvur ham qila olmayman. Ayniqsa, teatr institutida meni “oq pianino yonida chiroyli turishga” o‘rgatganlar va men odamlar o‘rtasidagi munosabatlar ham shunday chiroyli bo‘lishiga ishonib qolgan edim... Biroq, xato qilganman va rostini aytganda, Afg‘oniston menga juda munosib joy tuyuldi…”. Sidikhin 1985-yilda demobilizatsiya qilingan. Leningradga qaytib kelganida, u yana teatrga o‘qishga kirdi – bu safar mashhur teatr rejissyori Lev Dodinning ustaxonasiga tushishga muvaffaq bo‘ldi. Hali talaba bo‘lganida, Yevgeniy o‘zining ikkinchi yarisini – Tatiana Borkovskani topdi. Uning so‘zlariga ko‘ra, bu birinchi ko‘rishdagi muhabbat edi. Yigit turmushga chiqdi. Keyinchalik er-xotinning uchta qizi tug‘ildi.
Aktyorlik ta’limini olgandan so‘ng 25 yoshli Yevgeniy Sidikhin Lensovet teatrining truppasiga kirdi va to‘rt yildan keyin Tovstonogov nomidagi BDTga o‘tdi. Kino’da Sidikhin 27 yoshida debyut qildi – va darhol bosh rolda. Sobiq sportchining jasur tashqi ko‘rinishi tufayli, uni birinchi navbatda sovet jangovar filmlariga chaqirishgan – 1991-yilda “Oxirgi chegaradan oshib” nomli jinoyat filmida Sidikhin sobiq bokschi imageni, reketga borishdan boshqa joyi yo‘qligini ekranga aks ettirdi. U bu filmda Igor Tal’kov bilan birga o‘ynagan. Yevgeniy bunday qo‘pol va aqlli yuzli og‘ir jangchi imageni shu qadar ishonchli ijro etganki, keyinchalik u ekranlarda uzoq vaqt shu amalga ishlagan. Keyingi yili Sidikhin Ivan Dixovichning “Prorva” (1992) jinoyat dramasida va Vladimir Shamsherinning “Hukm ijrochisi” (1992) jangovar filmida dushmanlarni tor-mor etgan. Besh yil suratga olish va teatrda ishlagandan so‘ng Yevgeniy Sidikhin o‘zining yulduz rolini oldi, uni butun Sovet Ittifoqida mashhur qilgan – Maksim Pejemskiyning “Moma, ne g‘uruy” (1997) ironic jangovar filmida. O‘sha davrdagi banditlik romantikasini mohirlik bilan parodiya qilib, unga kulib o‘tgan komedya yilning hodisasiga aylandi. 1999-yilda Yevgeniy Valeriy Ogorodnikovning “Barak” dramasida bosh rolni o‘ynadi – bu, bir barak aholisi haqida, unga blokadadan omon qolgan qiz Olga joylashtirilgani haqida. Aleksey Mixaylovich roli uchun Sidikhin Rossiya davlat mukofotiga sazovor bo‘lgan.
Aktyorning mashhurligini mustahkamlagan yana bir film Vladimir Bortkoning “Banditlik Petersburg: Baron” (2000) seriali bo‘ldi. Sidikhin unda tergovchi Nikita Nikitovich Kudasov rolini o‘ynadi. Loyiha tomoshabinlar orasida katta muvaffaqiyatga erishdi va uning barcha asosiy aktyorlarini mashhur qildi. Keyinchalik Yevgeniy jinoyat guruhlari bilan kurash haqidagi saganing o‘n davomchiligida o‘zining mashhur rolini ijro etgan. Sidikhin seriallarda faol suratga olishni davom ettirmoqda. Shunday qilib, 2012-yilda u sportchilar hayotiga bag‘ishlangan “Orzuga yetish” televizion loyihasining asosiy yuzi bo‘ldi.
